Undecided cz.3

-Noemi! - obudziło mnie wołanie z dołu. Głos ojca. Nie ma w zwyczaju budzić mnie po imprezie. Zazwyczaj daje mi się wyspać, a później robi "śniadanio-obiad" . No, ale jak tata woła, to trzeba zejść. Włożyłam bluzę z kapturem na pidżamę, swoje kolorowe kapcie i powoli, ospałym krokiem dotarłam do kuchni.
-Co jest? - zapytałam, podniosłam głowę i zobaczyłam Kacpra.
-Patrz kto przyszedł. - powiedział ojciec, dziwnie zadowolonym głosem.
-Co tu robisz?! Dlaczego nachodzisz mnie w moim domu?! - zaczęłam od razu od krzyku. Nie potrafiłam, widząc go, mówić spokojnie. Jego widok sprawiał, że gniew we mnie wzrastał.
-Chce porozmawiać. A Ty nigdy nie możesz. Postanowiłem Cię odwiedzić, bo już dłużej nie będę czekał.
-Wyjdź! Natychmiast!
-Noemi. Proszę o chwilę rozmowy. Później wyjdę. Obiecuje.
Chwilę zastanawiałam się, patrząc w podłogę. Później podniosłam głowę, spojrzałam na niego gniewnie i odpowiedziałam:
-Masz 10 minut. Chodź na górę. - i ruszyłam w stronę swojego pokoju.
Już całkiem obudzona, oparłam się o komodę w moim pokoju, wskazałam krzesło i powiedziałam:
-Proszę, siadaj.
-Postoje. - odpowiedział, podszedł bliżej mnie , odsunęłam się i rzekłam:
-Chciałeś pogadać to mów.
-Dobrze. Słuchaj... Ta sytuacja nad jeziorem. To nie było tak, że ja się Ciebie chciałem wyprzeć przed znajomymi. Chodziło tu o coś kompletnie innego. Wśród tych znajomych, była dziewczyna z którą właśnie tamtego dnia miałem zerwać z Twojego powodu. Ale chciałem to zrobić w cywilizowany sposób, bo nie zasłużyła sobie, na nic innego.
-Aha! To byłeś ze mną i jeszcze z inną?
-Tak. Przepraszam Cię za to, ale na początku nie chciałem jej zostawiać, bo ona mnie kochała, a ja stwierdziłem, że do końca jej życia będę dawał jej szczęście, nawet jeśli miałbym kłamać.
-Do końca jej życia?! Co Ty pieprzysz?!
-Miała raka. Nie wiele jej wtedy zostało. Przez chorobę strasznie się zmieniła, zapominała mnie, czasami nawet wyzywała, ale mówiła, że jestem dla niej wszystkim. Dlatego też nawet tamtego dnia, kiedy Ciebie tak potraktowałem, nie potrafiłem z nią zerwać. Do końca ją okłamywałem, ale jeśli miałbym jeszcze raz przez to przechodzić, zrobił bym tak samo. Widziałem ile siły jej dawałem, kiedy nowotwór chciał ją z tej siły doszczętnie okraść.
-Dlaczego zacząłeś się ze mną zadawać? Miałeś umierającą dziewczynę, a zabawiałeś się ze mną?
-Wiem.. Źle postąpiłem, ale jestem tylko człowiekiem. Też potrzebuje miłości, wsparcia. Ty to wszystko mi dawałaś, kiedy ona już nie mogła. Dzięki Tobie, ja miałem siłę, żeby dawać ją Julce. Byłaś nam potrzebna, I mnie i jej. Ja Cię kocham Noemi. Nigdy nie przestałem Cię kochać. Wiem, że ta historia może wiele nie zmieni, ale spróbuj zrozumieć moją sytuacje.
Stanęłam przy oknie. Spojrzałam przez nie, ale tak na prawdę nie skupiłam się na widokach. Układałam wszystkie wątki i starałam się, na chwilę obecną, zrozumieć jego sytuacje. Ale ciężko mi było. Zrozumiałam, że nie zasługuje na takie zachowanie z mojej strony więc powiedziałam:
-Pozwól, że wszystko sobie przemyślę. Jeśli na serio mnie kochasz i Ci zależy, to daj mi czas.
Chłopak uśmiechnął się. Podszedł do mnie i chciał mnie delikatnie pocałować. Lekko odsunęłam się i powiedziałam:
-Daj spokój.
-Dzięki za rozmowę. Do zobaczenia. - powiedział z uśmiechem i wyszedł z mojego pokoju. A ja położyłam się na łóżku i leżałam na nim do popołudnia. Gdy by nie telefon, który wyrwał mnie z rozmyślań, może nigdy bym nie wstała. Spojrzałam na wyświetlacz i wyświetliło się zdjęcie Adriana.
-Dzień dobry! - powiedziałam.
-No hej! Myślałem, że umarłaś. Co się nie odzywasz? Idziemy na te rolki?
-Jakie rolki? - zapytałam zdziwiona.
-No wczoraj uparcie twierdziłaś, że pójdziemy dzisiaj na rolki, nawet się założyłaś ze mną.
-Jeju! Adrian. Ty nie wiesz, że po pijaku się ze mną nie zakłada?
-Wiem, ale chciałem z Tobą wyskoczyć. Nudzi mi się.
-No dobra! Ogarnę się za 30 minut możesz po mnie wpaść. - powiedziałam.
-Okay! Będę. Do zobaczenia.
-Pa!
Powoli zwlokłam się z łóżka. Ściągnęłam pidżamę, ubrałam legginsy, sweter i bezrękawnik. Niby wiosna, ale nie do końca ciepło. Uczesałam się w kucyka, przemyłam twarz, przypudrowałam strefę T i musnęłam tuszem rzęsy. Byłam gotowa. Jeszcze tylko coś na ząb i mogę iść. Zeszłam na dół. Mojego taty nie było, zostawił tylko kartkę: "Pojechałem do Ani. W lodówce masz tortille. Szkoda, że nie zjedliśmy obiadu wspólnie. Wrócę jutro. Kocham Cię najmocniej na świecie. Dzwoń jak będziesz czegoś potrzebować. Twój ojczulek."
Uwielbiam mojego tatę. Dba o mnie i zrobi dla mnie wszystko. Nawet teraz, kiedy znalazł sobie nową kobietę, najważniejsza jestem ja. Kiedy żyła mama, nasze relacje były trochę gorszę, ale nigdy nie były beznadziejne. Potrafiłam się z nim dogadać.
Zjadłam przepyszną tortille taty i wyszłam z domu. Adriana jeszcze nie było, więc usiadłam sobie na schodach do mojego domu i czyściłam kółka od rolek. Nie wiem gdzie ja jeździłam, że mam w nich tyle trawy. Nagle usłyszałam jak podjeżdża auto. Uniosłam głowę i zobaczyłam uśmiechniętą twarz Adriana, który czekał w samochodzie. Energicznie wstałam, wsiadłam do auta, ucałowałam go w policzek i powiedziałam:
-Oby było mało ludzi w skate parku, bo trochę zapomniałam jak się jeździ.
-Spokojnie. Będę Cię asekurować.
Zaśmiałam się i odwróciłam głowę w drugą stronę. Jednak czułam, że przyjaciel mi się przygląda.
-Coś się stało?
-Nie. -odpowiedziałam.
-A ja wiem, że tak. Mów!
-Był u mnie Kacper... Wyjaśnił mi całą sytuacje z nad jeziora.
-Co wyjaśnił?
Wtedy opowiedziałam Adrianowi całą historię. Trochę czasu mi to zajęło, bo jak skończyłam to dotarliśmy już na miejsce. Chłopak kazał mi uważać na byłego, bo stwierdził, że nie ufa się takim w stu procentach. Popieram jego zdanie w tej kwestii. Jednak w środku czuję, że powinnam dać mu szansę. Nie wiem co robić...

Undecided cz.2

Tydzień minął spokojnie. Chodziłam do szkoły, siedziałam w domu i kułam do matury. Na szczęście kończę to liceum. Jedyne czego będzie mi brakować to moich znajomych, ale przecież zawsze można utrzymywać kontakt. Nie tak często jak teraz, ale można.
Dziś sobota, a więc znowu jakaś impreza. Lubie sobie wyskoczyć gdzieś ze znajomymi, odpocząć od całego tygodnia nauki i innych męczących spraw.
Przed dzisiejszą imprezą umówiłam się z Laurą, moją koleżanką na zakupy. Postanowiłyśmy, że kupimy sobie coś ładnego i seksownego. Już dawno nie byłam na zakupach. Czas najwyższy!
Przed wyjściem do centrum handlowego, zadzwonił do mnie telefon. Spojrzałam na wyświetlacz: "NUMER PRYWATNY". Czasami moja wychowawczyni dzwoni do mnie z prywatnego, ale nigdy w sobotę. Odebrałam i w słuchawce usłyszałam głos Kacpra:
-Noemi?
-Tak...- odpowiedziałam niepewnie, bo miałam cichą nadzieję, że to jednak nie on.
-Tu Kacper. Masz chwilę by się dzisiaj spotkać? - zadał pytanie, które mnie rozbawiło. Zaśmiałam się ironicznie i odpowiedziałam:
-Pa!
Dzwonił jeszcze kilka razy, ale za każdym razem odrzucałam połączenie, aż w końcu przestał. Nie zepsuje mi dzisiaj nastroju. Co to, to nie!
Zakupy! Dojechałam na miejsce. Pod budynkiem stoi Laura z uśmiechem na twarzy. Dołączyłam do niej i zapytałam:
-Gotowa?
-Bardziej nie będę.- odpowiedziała i się zaśmiała.
Weszłyśmy do naszego ulubionego sklepu BERSHKA. Jest tam sukienka, która podoba mi się od miesiąca. Jeśli będzie na mnie dobra, to od razu kupuję. Biorę swoją wymarzoną rzecz do przymierzalni i zakładam. Wychodzę z przymierzalni żeby pokazać się Laurze i widzę jak rozmawia z kimś przez mój telefon. Spojrzałam na nią z przerażeniem i zapytałam:
-Z kim rozmawiałaś?
-Niespodzianka!
-Jaka niespodzianka! Z kim rozmawiałaś?! - zaczęłam na nią krzyczeć.
-Noemi. Uspokój się.
-Laura, błagam Cię odpowiedz mi. To nie są żarty.
-Jakimś Kacprem. - odpowiedziała z przerażeniem w głosie.
-Pytał się o coś?
-Gdzie jesteśmy.
-Proszę, powiedz, że mu nie powiedziałaś. - rzekłam z nadzieją w głosie.
-No... Ten...
-Niee... Laura. Musimy się stąd zmywać. I zrobić to tak, żeby nas nie spotkał.
-Ale poczekaj... Weź tą sukienkę, wyglądasz nieziemsko.
Bez słowa weszłam do przymierzalni. Ściągnęłam z siebie to cudo, które rzeczywiście dobrze na mnie leżało. Ubrałam się i szybko poszłyśmy do kasy. Kupiłam w mgnieniu oka sukienkę i szybkim krokiem podążałyśmy do wyjścia:
-A sukienka dla mnie?
-Kupimy. W innym sklepie, gdzieś na mieście.
Byłyśmy już przy drzwiach, ale przez nieuwagę wpadłam na jakiegoś mężczyznę. Upadłam na ziemię z hukiem. Zrobiło mi się przez chwilę ciemno przed oczami, ale zaraz wróciłam do normy. Powoli wstałam, przy pomocy chłopaka i powiedziałam:
-Przepraszam...Nie chciałam. - podniosłam lekko głowę, spojrzałam przed siebie i moje spojrzenie, skrzyżowało się ze spojrzeniem najprzystojniejszego faceta jakiegokolwiek widziałam. Poczułam, że delikatnie się rumienie. Chłopak uśmiechnął się słodko i powiedział:
-Nic się nie stało. Też przepraszam. Zapatrzyłem się w telefon.
-Noemi! -zawołała Laura, która mnie ocknęła.
-O sorki. Muszę lecieć. Jeszcze raz przepraszam. Pa!
-Do zobaczenia! - odpowiedział zalotnie. Wyczułam, że też mu się spodobałam.
Kiedy wyszliśmy z centrum, koleżanka zaczęła się ze mnie śmiać i mnie ganić za to, że nie wzięłam numeru, że się nie przedstawiłam. Ale się po prostu zawstydziłam.
Cała akcja, ewakuacja przebiegła pomyślnie. Nie spotkałam kogoś, kogo spotkać nie chciałam.
Nareszcie dom. Zakupy zakończone pomyślnie. Dla mnie chyba bardziej, ale Laura, też kupiła sobie śliczną kieckę. Zresztą! Sama jest sobie winna. Nieświadomie, ale jednak spowodowała zamieszanie.
Teraz tylko szybki prysznic, malowanie, czesanie i czekam na transport. W szykowaniu się jestem mistrzynią, bo wystarczy mi nie cała godzina. Jestem najszybsza z moich koleżanek. Kiedy już się odpicowałam i zeszłam na dół, pokazałam się tacie. Ten zaniemówił.
-Tato! Brzydko?
-Nie, nie... Jesteś piękna.
Słowa taty mnie rozczuliły. Przytuliłam go i usłyszałam klakson na zewnątrz.
-O! To pewnie Adrian. Lecę tatku! Wrócę późno, więc śpij spokojnie.
-Dobrze. Uważaj na siebie. Kocham Cię.
-Ja Ciebie też! - odpowiedziałam i wyszłam z domu. Wtedy usłyszałam gwizd. To był Adrian. Wysiadł z samochodu, żeby otworzyć mi drzwi.
-No, no... Zapraszam, zapraszam.
-Przestań ! - odpowiedziałam i uderzyłam go lekko w ramię.
-Jest cudnie.
-Dziękuję.
Całą drogę do klubu milczałam, przyjaciel też. Ale to nie była cisza, która mnie onieśmielała. Raczej taka przyjemna, kojąca. Kiedy wysiedliśmy z auta, podeszła do nas Laura ze swoim chłopakiem i dwóch kumpli Adriana, których znam z kilku domówek. Przywitałam się z grupą i weszliśmy do środka, a tam tłumy. Wszyscy pościskani i ledwo się ruszają. Uśmiechnęłam się do Adriana i chciałam go zaciągnąć do tańca, ale jeden z jego kolegów miał takie same zamiary wobec mnie i zrobił to nieco szybciej. Na parkiecie bawiłam się świetnie. Chłopak miał nieziemskie ruchy i potrafił mnie rozbawić. Po wyczerpującym tańcu zabrał mnie na drinka. Stanęliśmy przy barze i poczułam czyjąś dłoń na ramieniu, odwróciłam się przerażona i zobaczyłam przystojniaka z centrum. Tak jakby trochę odważniejsza powiedziałam:
-Witam!
-Hej! Miłe spotkanie.
-Zgodzę się...Yy...
-Yyy..?
-Jak masz na imię?
Kolega stojący obok mnie zaśmiał się i powiedział:
-Znacie się, a się nie znacie?
-No idealnie to opisałeś. - powiedział przystojniak.
-To się poznajcie, a ja będę przy naszym stoliku, jak coś to dzwoń.- powiedział i poszedł.
-Chłopak?
-Twoje imię...?
-Łukasz! Miło mi.
-Nie, nie chłopak. Mnie również.
-A imię?
-A zgadnij.
Chłopak uśmiechnął się i zapytał:
-Lubisz takie podchody?
-Tylko wtedy jak mam odwagę, żeby porozmawiać. - odpowiedziałam i pożałowałam odpowiedzi.
-Rozumiem. Mam szczęście, bo pamiętam jak zwróciła się do Ciebie koleżanka w sklepie.
-Jak?
-Noemi. Interesujące. Nie w moim stylu, ale oryginalne.
-Dzięki za szczerość. - odpowiedziałam zawiedziona.
-Łukasz!- doszedł nas jakiś kobiecy głos z tłumu. Wyłoniła się, zgrabna, czarnowłosa dziewczyna. Opalona z odważnym makijażem. Nie była typem delikatnej kobiety, ale można uznać ją za piękną. Przytuliła się do Łukasza i zapytała:
-A to..?
-Noemi. Moja koleżanka.
-Miło mi. Kasia.
-Mnie również.- odpowiedziałam.
-Chodź tańczyć. - powiedziała do Łukasza i pocałowała go w policzek.
-Rozmawiam teraz.
-Wszyscy ważniejsi ode mnie? - zapytała i rozpoczęła kłótnie, w której nie chciałam uczestniczyć. Już wiedziałam, że to jego dziewczyna. Po co mi zajęty chłopak. Wróciłam do swojej ekipy, z którą spędziłam resztę imprezy.

Undecided cz.1

Ciężki poranek, po nocy pełnej wrażeń. Wychodziłam na zwykłą imprezę wśród starych, dobrych znajomych, ale na imprezie się nie skończyło. Musiał pojawić się ktoś, kto przewrócił moje JUŻ poukładane życie. Znowu przewrócił. Przez niego musiałam je układać. Frajer, tchórz i gnojek. A jednak nadal coś do niego czuje. Wczoraj wyrzuciłam z siebie za dużo uczuć. Obnażyłam się przed nim, a nie powinnam. Moją jedyną bronią, którą miałam na niego, był mój idealny kamuflaż, który ukrywał przed nim to, że go kocham, że nocami płaczę i za nim tęsknie. Wszystko stopniowo malało. Zanikało.
Co mi zrobił? Zranił. Cholernie zranił. I to po tym jak mu powiedziałam, że jest dla mnie wszystkim.
Było to w piękny, czerwcowy dzień. Słońce od samego rana dawało popalić. Zawsze w takie upalne dni, wyjeżdżałam z moim ukochanym nad jezioro. Tego dnia niestety nie było go ze mną. Dzień wcześniej musiał wyjechać do swoich rodziców, niby potrzebowali jego pomocy. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Na szczęście zadzwoniła do mnie moja przyjaciółka. Zaproponowała mi wypad nad jezioro, pod namioty. Uwielbiam przebywać w dobrym towarzystwie, więc bez większego zastanowienia przystałam na jej propozycje. Spakowałam się i wyjechaliśmy. Dziewczyny zaczęły rozkładać namioty, ja poszłam załatwić potrzeby fizjologiczne i w tym samym momencie nad jezioro przyjechały dwa samochody. Jeden z nich już gdzieś widziałam, ale nie miałam większych podejrzeń, bo przecież nie jeden taki wyprodukowali, ale kiedy dołączyłam do dziewczyn i przyjrzałam się z bliska osobą, które przyjechały dostrzegłam w nich jego, Kacpra. Zastanawiałam się co on tam robi. Zdziwiona, lekko wkurzona, ale też szczęśliwa, że jest tu gdzie ja. Może wrócił, był u mnie, dowiedział się od mamy, że jestem tutaj i przyjechał (głupie myślenie zakochanej dziewuchy). Podbiegłam do niego, przywitałam się, rzuciłam na szyje, a on odepchnął mnie i udawał, że mnie nie zna, Powiedział, że go z kimś pomyliłam. Zrobił ze mnie idiotkę. Zamurowało mnie. Chciałam z nim pogadać, ale odszedł, a jego kumple i jakieś dziewczyny ze mnie się śmiali. Zdołowana wróciłam po swoje rzeczy do namiotu i wróciłam do swojego domu.
Od tamtego momentu, aż do dziś minęło  5 miesięcy. 5 głuchych miesięcy. Nie odezwał się do mnie ani razu. Z początku pisałam do niego, byłam w stanie mu to wybaczyć, ale teraz już nie. Życie potrafi być paradoksalne.
Co się dokładnie działo wczoraj? A więc tak...
Tańczyłam sobie z moim znajomym, a nawet przyjacielem - Adrianem - dzięki niemu bardziej sobie radzę po tej trudnej sytuacji. Chłopak utkwił w strefie przyjaźni, ale nigdy nie dawałam mu cienia szansy na związek. Wracając do sprawy!
Tańczyłam z nim, aż nagle chłopak dostał od kogoś z pięści w nos. Upadł na ziemię. Ja od razu uklękłam przy nim i chciałam mu pomóc, a oprawcą zajęli się inni. Kiedy doprowadziłam przyjaciela do ładu, chciałam dowiedzieć się, kto mu to zrobił. Od mojej przyjaciółki Klary, dowiedziałam się, że do Kacper. Zatkało mnie! Dziewczyna powiedziała mi, że jest on teraz przed klubem. Pełna odwagi wyszłam na zewnątrz.. Zobaczyłam go, podbiegłam i zaczęłam go bić pięściami po klatce piersiowej, a raz uderzyłam go w twarz. Chłopak się nawet nie bronił, a nawet rzucił słowami: "zasłużyłem sobie, za to co Ci zrobiłem". Ruszyło to moje serce. Był pijany, tak jak ja! Ale... Miałam wrażenie, że mówił szczerze. Jednak nie przestawałam bić, dopóki nie podbiegł do mnie Adrian i nie uspokoił:
-Zostaw go! Choć do domu.
-Nie. Jest idiotą. Skończonym idiotą!
Wtedy odezwał się Kacper:
-Byłem idiotą. Zmieniłem się. Chciałem Cię przeprosić. Ja Cię kocham!
-Zamknij się! - krzyknęłam- nigdy Ci już nie uwierzę. Skończyłeś się dla mnie już dawno. Nie istniejesz. - okłamywałam sama siebie. Dobrze wiedziałam, że nadal go kocham. Chciałam, żeby myślał, że bez niego jest mi lepiej.
-Wiem, że to nie prawda. Też mnie kochasz. Wiem jak wyglądasz kiedy jesteś szczęśliwa. - te słowa sprawiły, że pękła we mnie jakaś bańka zwana "ograniczeniem". Wyrzuciłam z siebie wszystko, niepotrzebnie.
-Tak ! Kocham. Tęsknie. Ale to wszystko to tylko uczucia, które przestaną się liczyć po pewnym czasie. Ty coś o tym wiesz. Twoje też minęły. I nie wmówisz mi, że mnie kochasz. Nie oszukasz osoby, która kocha i chciałaby być kochana. Proszę zostaw mnie i pozwól kiedyś być szczęśliwą. Bez Ciebie. - po policzku spłynęła łza. Poszłam do Adriana, który stał przy samochodzie i czekał, żeby odwieźć mnie do domu.
Dlatego dzisiejszy poranek jest taki ciężki. Wolałabym leżeć cały dzień w łóżku i ukryć się przed całym światem. Chociaż w tą jedną niedziele. Niestety nie mogę. Umówiłam się z Adrianem, że pójdę z nim dzisiaj do dziecięcego hospicjum. Jestem tam wolontariuszką już od dawna, jednak ostatnio rzadko tam chodziłam. Nie mogłam swoim złym nastawieniem dołować te dzieci. Dzisiaj też  nie było ze mną najlepiej, ale obiecałam przyjacielowi. Poza tym będę wymalowana za klauna, więc będę się dobrze kamuflować.
Pozbierałam się szybko. Szybkie mycie, odświeżenie. Wybiła godzina 15 i trochę bardziej wypełniona energią wyszłam z domu, przed którym był Adrian. Siedział w samochodzie i machał energicznie. Wsiadłam, zamknęłam drzwi, pocałowałam go w policzek, a on zapytał:
-Dalej myślisz o tym co się wczoraj wydarzyło?
-No tak... Tym bardziej, że się tego w ogóle nie spodziewałam.
-Nikt się nie spodziewał.- powiedział i czułam, że nawiązał do niespodziewanego strzała w nos. Poprawił mi tym trochę humor. Dobrze, że on też będzie pomalowany, bo nie wygląda za dobrze.
Przez te kilka godzin w hospicjum całkowicie zapomniałam o swoich problemach. Dzieci dały mi tyle energii, że mogłam góry przenosić. Są mądrzejsze niż nie jeden dorosły i o wiele lepiej znają życie. Choć niektóre mają zaledwie 3 lata. Kocham je wszystkie. Tak wiele bym dała, żeby wyzdrowiały, cieszyły się życiem. Niestety nie mogą. Czekają na paskudną śmierć, która jest bezlitosna i zabiera takie małe aniołki. Przy nich uświadamiam sobie, że moje problemy są niczym przy ich problemach i, że to nie ja powinnam płakać, tylko one, a jest na odwrót. I właśnie dziś się zmieniam. W twardą i niezależną kobietę.

Dzień dobry!!!

Witam moi mili!
O to ja ( chociaż o mnie tu będzie bardzo mało ) i moje wspaniałe opowiadania. Tak, wiem. Zero skromności! Jednak w dzisiejszych czasach nie ma miejsca na skromność. Ten blog będzie idealną odskocznią dla niepoprawnych romantycznek i nastolatek, które uwielbiają tak jak ja historie przepełnione miłością. Miłością nieszczęśliwą, szczęśliwą, toksyczną, bezgraniczną, od pierwszego wejrzenia itp. itd.
Zapraszam do obserwowania, czytania, komentowania!
Miłej niedzieli i trzymajcie kciuki, za moje sukcesy.